Historia Dziękczynnego Święta Żniw sięga dziejów ludu izraelskiego w czasach Starego Testamentu. Początkowo w Izraelu Święto to obchodzono w Zielone Światki. Dziękczynne Święto Żniw wypada w pierwszą niedzielę po wspomnieniu dnia archanioła Michała i wszystkich aniołów (29 września), a więc najwcześniej 30 września. Jest to szczególny dzień w roku kościelnym. Dziękujemy wtedy Bogu za wszystko, co otrzymaliśmy od Niego w minionym roku: za obfite zbiory z naszych pól i ogrodów, i sadów, za nasze miejsca pracy, za „chleb nasz powszedni”. Święto to jest dziękczynieniem za pracę ludzi uprawiających ziemię, hodujących zwierzęta, pracujących w przemyśle spożywczym. Ołtarze naszych kościołów przystrojone są kłosami zbóż, owocami i warzywami krajowymi, wieńcami żniwnymi i różnego rodzaju płodami zrodzonymi przez ziemię, a często w centrum ich położony jest bochen upieczony z tegorocznych ziaren zbóż, który jest niezwykłym owocem współdziałania słońca, ziemi uprawnej, pracy ludzkiej i błogosławieństwa Boga. Święto to jest bardzo zróżnicowanie obchodzone na terenie Polski. Organizuje się procesyjne wejścia do kościoła, gdzie dzieci wnoszą w koszyczkach to wszystko za co chcę Panu Bogu. Dziękczynne Święto Żniw kończy pewien etap roku i przypomina wszystkim o tym, którzy nie mają na codzień styczności z wsią. Dziękczynne Święto Żniw jest pięknym i bardzo potrzebnym świętem w dzisiejszym świecie.
Marcin Pawlas, student ChAT
fot. Magdalena Ner
